Batman: Dark Knight Dynasty prezentuje epiczną historię, która przedstawia czytelnikom aż trzech Mrocznych Rycerzy, od XIV wieku do roku 2500. Oryginalnym Batmanem jest rycerz Joshua Wainwright, który podczas krucjaty przybiera stój nietoperza, by stać się zaciekłym wrogiem złoczyńcy Vandala Savage'a. Po śmierci Wainwrighta jego spadkobiercy podejmują dalszą walkę z Vandalem.
Mike Barr to facet, który z Batmanem zaznajomiony jest dosyć dobrze. Pisał historie z tą postacią mniej więcej od połowy lat 70-tych. Odpowiada między innymi za poczęcie dziecka Bruce'a i Talii i za współpracę Batmana z The Outsiders.
Dark Knight Dynasty to niesamowite przedsięwzięcie. W antologii tej poznajemy aż trójkę rycerzy, posługujących się symbolem nietoperza.
Pierwszym z nich jest Joshua Wainwright, protoplasta rodu. W czasie wypraw krzyżowych, w dalekim kraju, natyka się na szatańską warownię czarnoksiężnika imieniem Vandal Savage. Towarzyszy mu kobieta, potrafiąca przyjąć kształt tygrysicy i dziwaczne, humanoidalne sługi.
Joshua, jak przystało na prawego rycerza, nie może pozwolić na czarnoksięskie bezeceństwa i udaje mu się pokonać Vandala. Nie wie jednak, że ten jest nieśmiertelny i jego spadkobiercy jeszcze przez wiele wieków będą zmagać się z potężnym przeciwnikiem.
Autorem oprawy graficznej do tej historii jest Scott Hampton. Nie sądzę, żebym mógł dodać coś ponad to, co powiedziałem o nim przy okazji
Night Cries. Tutaj stosuje trochę inną technikę, używa linii wypełnionej akwarelami, czasem tylko pozwalając sobie na kadry w pełni malarskie. Ta technika, sprawiająca chwilami wrażenie brudnej, doskonale oddaje ducha rycerskiej opowieści.
W kolejnym epizodzie, zatytułowanym
Dark Present, spotykamy naszego dobrego znajomego, Bruce'a Wayne'a. Jest bardzo szczęśliwy, bo właśnie bierze ślub z Julie, jest dziedzicem gigantycznej fortuny rodu i ma przy sobie kochających rodziców. Niestety, są to ostatnie chwile jego szczęścia.
Już wkrótce okazuje się, że jeden z jego bliskich współpracowników koordynujących kosmiczną akcję ratunkową ma swoje własne, dużo dla niego ważniejsze cele. Aby je osiągnąć, nie zawaha się zabijać, tym bardziej, że jego partnerką jest ukrywająca się w przebraniu stracha na wróble kobieta, która potrafi przerazić każdego, a której ofiarą padają rodzice Bruce'a.
Zainspirowany rodzinną legendą o dzielnym rycerzu Joshui, młody milioner przywdziewa wzorowany na stroju swojego przodka własny strój nietoperza i rusza do walki. Nie wie, że Vandal Savage zawsze wygrywa.
Oprawa graficzna tego epizodu należy do grupy tych nowoczesnych, pełnych wodotrysków, dopracowanych rysunków, jakie przyszły wraz z Image Comics i rewolucją w kolorowaniu, jaką przyniosła postępująca komputeryzacja. Bardzo dobra, poprawna, przyjemna i całkowicie bezpłciowa kreska, dokładnie taka sama, jak w tysiącach innych tego typu albumów. Cieszy oko, ale nie jest niczym, co mogłoby zapaść w pamięć na dłużej.
Dark Future to ostatnia część sagi, przynosząca nam rozwiązanie. Tym razem do walki z Vandalem staje Brenna, spadkobierczyni rodu Wayne'ów, która przekopując się przez ruiny dawnej rodzinnej posiadłości w dolnym Gotham odkrywa dość dobrze zachowaną jaskinie, a w niej niezwykle ciekawe zapiski, sprzęt i wiele innych rzeczy.
W mieście tymczasem zamieszanie sieje człowiek, nazywający siebie Prorokiem. Chociaż Batgirl tego nie wie, rachunki, jakie ma do wyrównania z tym osobnikiem sięgają całe wieki wstecz, a ma on na koncie przedwczesną śmierć wielu męskich potomków rodu. Ona jest pierwszą, która przeżyła starcie z Vandalem. I chociaż on sam nie zostaje pokonany, to znika ostatecznie z tego świata.
Oprawą ostatniego epizodu zajęli się panowie McDaniell i Sienkiewicz i sądzę, że większości te nazwiska znane są dość dobrze. Bardzo dobre wrażenie robi skontrastowanie futurystycznej opowieści z grubą, ciężką, bardzo gęstą i brudną kreską, dzięki której wiemy od razu, że przyszłość ta nie jest bynajmniej świetlana. Świetnie wygląda też przeprojektowany strój nietoperza.
Gdyby miał krótko podsumować ten zbiór, to jest on trochę nierówny. Przeszłość i przyszłość w opowieściach Barra wypadają dużo, dużo lepiej niż dość miałka i sztampowa teraźniejszość. Podobnie jest z oprawą graficzną, o ile Hamptona uwielbiam tak czy siak i nie dał mi tu powodu do zmiany zdania; o ile McDaniel i Sienkiewicz stworzyli klimatyczne, nastrojowe ilustracje, to panowie Frank i Smith spłodzili produkt nijaki, całkiem bez charakteru. W takim towarzystwie to poważny zarzut.
To album przede wszystkim dla fanów alternatywnych wersji, chociaż nie tylko. Spodoba się także tym, którym spodobało się
Black & White - opowiada po prostu legendy z kraju nietoperza. I opowiada je dobrze.
Ocena: 4 nietoperki
Poprzednia Strona
