.: KOMIKS :: USA :: ROBIN :: ROK 2006 :: ROBIN #152 :.
ROBIN #152
Tytuł historii:It All Comes Back Around Miesiąc wydania: Wrzesień 2006 (USA) Scenariusz: Adam Beechen Rysunki: Freddie Williams II Okładka: Patrick Gleason i Prentis Rollins Tusz: Wayne Faucher Kolor: Guy Major Liternictwo: Jared K. Fletcher Ilość stron: 32
Robin rozprawia się z grupką złodziei okradających sklep elektroniczny. Ma nadzieje, że dzięki temu zwróci uwagę Kapitana Bumeranga, który od paru dni go szuka. Walka poszła po myśli Tima. Niestety Bumeranga jak nie było, tak nie ma. Chłopak nie ma już dzisiaj czasu by go dalej szukać, bo w związku z tym, że Tim uczęszcza do nowej szkoły, został przypisany do szkolnego programu opieki nad studentami. Jego opiekunem ma być Zoanne. Tim zjawia się u niej późnym wieczorem. Szybko wychodzi na jaw, że chłopak nie potrzebuje jej pomocy. A ona robi to, tylko by polepszyć swoją aplikację na studia. Pomimo tego Drake chce, by Zoanne nadal była jego opiekunką, bo zawsze przyda się ktoś, z kim może pogadać na przerwie.
Przykładowe Strony:
Następnego dnia. W związku z trwającą procedurą adopcyjną, Tim musi się z powrotem wprowadzić do rezydencji. Chłopak wciąż pamięta o tym, co powiedziała mu Cassie. Pyta Bruce'a czy ten naprawdę potrzebuje Robina, czy jest to tylko sposób, by ułatwić sobie robotę, którą wykonuje. Bruce odpowiada, że nigdy nie naraziłby kogoś, kto nie dałby sobie rady. Poza tym, jeśli jedyną rzeczą jaką Cassie jest w stanie zrobić, to skłócić ich obydwu tylko z powodu koloru ubrania, to jest ona bardzo niezrównoważona. Nagle odzywa się oficer Harper z policji. Gdy Tim zjawia się na komendzie, zaprowadza go do starca zatrzymanego parę dni temu, który mówi, że Gotham grozi zagłada (patrz: Robin #151). Robin uważa, że to nic poważnego, ale ze względu na to, że starzec wie o jednej z dawnych kryjówek Jokera, chłopak postanawia się tym zająć. Bohater dojeżdża na miejsce. Po drodze musi wyłączyć parę starych zabezpieczeń, które klaun wprowadził. Według starca bomba miała znajdować się w pudełku po narzędziach. Gdy Tim je znajduje, pudełko jest puste. Licznik geigera użyty do sprawdzenia pudełka zaczął wariować. W środku na pewno było coś radioaktywnego. Gdy Tim wspina się na dach, spotyka Kapitana Bumeranga. Tim nie ma czasu by rozmawiać i odtrąca go od siebie. Wywiązuje się mała walka na bumerangi, którą Tim przegrywa. Pokonany chłopak mówi, że nie ma czasu, gdyż musi znaleźć skradzioną bombę. Na tą wieść Kapitan podaje mu rękę i oferuje swoją pomoc.
Nareszcie możemy odetchnąć po irytującej historii o przemianie Batgirl, a Beechen może wreszcie oswobodzić się ze szponów edytorów, którzy co rusz maczali brudne łapki w poprzedniej opowieści. Niestety, rzeczywistość okazuje się nieco gorsza od moich wcześniejszych przypuszczeń.
Wszyscy zgodzą się, że kwestią czasu było użycie postaci Kapitana Bumeranga Jr. w komiksach o Cudownym Chłopcu. A jest to nietuzinkowa postać, szczególnie patrząc przez pryzmat spotkania z Robinem. Możliwości tego wydarzenia wydają się być nieskończone, jednak może to być ostatnie spotkanie tych bohaterów. Dlaczego? Scenarzysta skutecznie ignoruje ten wątek w numerze 152. Mam wielką nadzieję, że właśnie tutaj zostanie odkryta tajemnica, jaka ciąży nad członkostwem Bumeranga w Outsiders. W końcu dziwne, że syn łotra jest w grupie superbohaterów, nie?
Główny wątek fabularny również jest tutaj mało istotny. Ba, jest niedorzeczny. Powiedzcie mi, dlaczego bomba atomowa? Zwykła bomba, potrafiąca zdemolować wieżowiec, mogłaby nadać historii bardziej rzeczywistego i o wiele dramatyczniejszego klimatu. Ale nie - przecież czym jest atomówka w porównaniu ze zwykłą bombą, stosowaną do siania terroru? Eh...
Siłą tego komiksu jest introdukcją dwóch postaci drugoplanowych - oficer Harper i Zoanne. Obie są równie ciekawe i rokują na przyszłość. Mnie osobiście najbardziej podobała się Zoanne, nowa przyjaciółka szkolna Tima i (najprawdopodobniej) jego najnowsza miłość (oby to jednak się nie sprawdziło, gdyż Robin teraz romansuje z Wonder Girl [aczkolwiek, jest to romans dramatyczny]). Zoanne sprawia wrażenie ciekawej, a zarazem normalnej osoby, takiej, jaką możemy przypadkiem spotkać na szkolnej przerwie. I w dodatku jest czarna, co jeszcze bardziej podkreśla jej jedyny w swoim rodzaju charakter. Będę zadowolony, jeżeli Beechen poruszy w następnych numerach problemy tolerancji na tle rasowym. Może dzięki temu Robin stanie się poważniejszy.
Dialogi w tym numerze siadają. Rozmowa Tima z Bruce'em jest niezgrabna. Wydaje się, jakby pisarz pisał tą sekwencję w trudach i pocie, nie jest to jednak trud w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Fragment ten był robiony na siłę. Beechenowi należą się pochwały za to, jak ukazuje postać Robina. Robi to z szacunkiem i z elegancją. Cudowny Chłopiec jest niemal ukazywany jak Dick Grayson za czasów runu Dixona w Nightwingu. Strzał w dziesiątkę. No tak - zapomniałbym o wspaniałych sekwencjach przestawiających pracę Robina "od kuchni". Z tej kwestii Beechen wywiązuje się bez większych szkód.
Poklepać po plecach należy również Freddiego Williamsa, który wreszcie udowadnia, że potrafi rysować nastrojowe, realistyczne i brudne uliczki Gotham. Dzięki niemu komiks jest naprawdę mroczny i klimatyczny. Można mieć pretensję o rysowanie twarzy niektórych postaci (m.in. Joannę, której twarz wydaje się czasami skrzywiona), ale to nie zmienia faktu, że rysunek jest w porządku. Niektórzy jednak mogą poczuć aż za bardzo przyjemny klimat komiksu. Za wesoło tutaj. Przydałby się jakiś dramatyczny zwrot akcji, aby uatrakcyjnić komiks i sprawić, żeby nie był dla każdego (a w szczególności nie dla bachorów, szukających jedynie mięśni, piersi i krwi).
