.: KOMIKS :: USA :: CATWOMAN :: ROK 1995 :: CATWOMAN #17 :.
CATWOMAN #17
Tytuł historii:Thief Of Paris (Catfile Three) Miesiąc wydania: Styczeń 1995 (USA) Scenariusz: Charles "Chuck" Dixon Rysunki: Jim Balent Okładka: Jim Balent Tusz: Bob Smith Kolory: Buzz Setzer Liternictwo: Bob Pinaha Ilość stron: 32
Jest samotnikiem, złodziejem, nocną kreaturą kryjącą się w cieniu. Jest kotem... i jest kobietą. Selina to jej ludzkie imię - lecz ciemność zwie ją Catwoman!!!
Oryginalny opis:
W opowieści tej mowa jest o międzynarodowej intrydze politycznej i obłudzie. Catwoman zostaje porwana przez tajemną organizację rządową i zmuszona szantażem do "popełniania niemożliwej do popełnienia" kradzieży. Złapana w sytuację bez wyjścia, niecna kocia włamywaczka musi ukraść starożytny relikt małego europejskiego kraju lub zostanie zdetonowana kapsułka cyjanku, którą osadzono w jej ramieniu. Reliktem okazuje się Łabędzia Korona, skarb narodowy Transbelivi. Catwoman wykrada ją dla rządu, lecz ten "przymusza ją" do stałej pracy dla ich. Żadne pieniądze nie są jednak w stanie zrekompensować utraconej wolności. Catwoman staje przed poważnym wyzwaniem...
"Złodziej w Paryżu"
Paryż nocą. Miasto świateł, życia i hałasu. Lecz nawet w takim mieście znajdują się zakamarki pełnie mroku i cieni. I to nimi właśnie teraz porusza się Catwoman. Tym razem wie, że nie będzie przechadzania się bulwarami. Nie przyjechała tu na zakupy. I co ważniejsze, nie może pozwolić, by ktoś ją zauważył. Kiedyś bawiło ja planowanie kradzieży, jak również i cała otoczka związana ze "skokiem" łącznie z ucieczką. Przewidywała wynik swoich czynów. Tym razem nie jest zabawnie. Czuje się jak "pracująca dziewczyna". W końcu jest na "urzędniczej pensji". Przymusowo. Za zdobycie Łabędziej Korony dostaje od bezimiennej agencji dla której musi pracować (wciąż grożą jej kapsułką z cyjankiem umieszczoną w jej ramieniu) nagrodę - wakacje w Paryżu. Oczywiście pracowite wakacje. Dostarczone plany maja jej ułatwić zadanie. Spiera się jednak z pracodawcami agencji, że woli sama się upewnić, czy te plany są wystarczające. Tym razem ma ukraść pewien obraz, którego posiadanie ma zapewnić (na zasadzie wymiany) dostęp do pewnych informacji. Zmiana scenerii - okradziony książę rozmawia z kimś przez telefon - z kimś we Francji. Chce odzyskać koronę, a do tego potrzebuje Catwoman, ale żywej, jak zaznacza. Daphne mówi mu, ze ma obsesję na punkcie Catwoman. Książę odpowiada, że stała się nieznośna i poślubienie jej byłoby jego największym życiowym błędem, którego nie zamierza popełnić. Daphne wykrzykuje, że to oburzające. Książę wytyka jej nawet akcent z jakim mówi. Daphne policzkuje księcia i wychodzi z pomieszczenia. Rudolf anonsuje wejście pana Ducarda. Ducard mówi o sobie, że jest swego rodzaju łowcą. Znów zmiana klimatu - Catwoman przekazuje Dave'owi listę potrzebnych jej rzeczy, które mają ułatwić zadanie. "Sorki za obciążanie budżetu" - dodaje z przekąsem. Dave każe Shappy'emu dostarczyć wszystko co znajduje się na liście.
Przykładowe Strony:
Pan Shapleigh (nasz Shappy - to kotka tak go przezwała) siedzi w restauracji. Zamawia drogi trunek. Dosiada się do niego Ducard. Shappy jest zaskoczony. Mówi, że nie widzieli się od czasu Sarajewa. Ducard nie chce jednak rozmawiać o przeszłych czasach. Wie, że Shappy jest człowiekiem "który wie". Pyta się więc o kobietę, która upodabnia się do kota (książę ostatecznie najął go do jej odszukania). Shappy jest zaskoczony pytaniem. W tym samym czasie Catwoman rozpoczyna zadanie. Włamanie do posiadłości wydaje się łatwe - nie ma czujników, a i rozpracowanie zamka wejściowego wydaje się dziecinnie łatwe. Niestety kolejna przeszkoda nie jest już taka łatwa. To trzy groźne psy. Dwa udaje się obłaskawić jedzeniem, lecz trzeci jest uparty i naciera na Catwoman. "Może to wegetarianin?" Znów zmiana otoczenia - Shappy i Ducard rozmawiają spacerując wieczorową porą. Ducard opowiada w jaki sposób odnalazł Shappy'ego i zarazem szantażuje go sprawą sprzed lat, aby uzyskać bieżące informacje o poszukiwanej przez niego kobiecie. A co u Catwoman? Udaje jej się przechytrzyć atakującego psa i zamyka go w osobnym pokoju. Natomiast sama rozpakowuje swoje zabawki i zaczyna dalszy ciąg operacji. Używa specjalnego wózka, na którym jedzie na leżąco. Przy okazji dodaje, że ochrona jest zazwyczaj wykorzystywana tylko dla ochrony zabytków przed krytykami i wandalami, a większość dzieł sztuki jest wykradana z prywatnych kolekcji. Elektronika ułatwia sprawę. Kotka podłącza teraz urządzenie, które ma odnaleźć właściwy kod do sejfu. Pozostaje jej czekać. Gdzieś indziej, Shappy wchodzi spóźniony do furgonetki, w którym Dave obserwuje poczynania Catwoman - za pomocą GSP. Catwoman otwiera sejf. Jest ogromny. W środku mnóstwo pachnących stęchlizną książek i zakurzonych obrazów. Teraz pozostaje jej trudna cześć zadania. Zamyka się w sejfie ("tu jest jak w lodówce, gdzie po zamknięciu gasną światła") i postanawia zrobić to, o czym od dawna myślała, a co jest bardzo ryzykowne. Chce przeciąć łańcuch, który ogranicza jej wolność - rozcina pazurem skórę i wyjmuje kapsułkę z cyjankiem. Ryzyko się opłaca. Teraz jest wolna. Pozostaje jedynie uciec. Dave widzi na monitorze, że Catwoman jest poza zasięgiem i podejrzewa co się święci. Nie jest zadowolony. Postanawia osobiście ukarać kotkę, skoro na odległość się już nie da (kapsułka z cyjankiem jest poza zasięgiem, więc nie da się jej wysadzić). Uruchamia furgonetkę i z piskiem opon rusza w stronę rezydencji, gdzie włamała się Catwoman. Tymczasem ta postanawia zostawić dedykację dla Dave'a - wypisuje ja na obrazie który miała ukraść. Nagle drzwi od sejfu zostają otwarte - światło oślepia kotkę. Zostaje zaatakowana paralizatorami i tracąc świadomość słyszy glosy, których nie zna. Tymczasem Dave podjeżdża furgonetką pod rezydencję i widzi zamaskowanych ludzi z karabinami niosących nieprzytomną kotkę. Furgonetka zostaje ostrzelana. Musi uciekać. Traci jednak panowanie nad samochodem i rozbija się o ścianę. Gdzieś indziej, nieco później - Catwoman odzyskuje przytomność. Leży w pościeli, przebrana w białą koszulkę nocną. Boli ją głowa. Podchodzi do okna i odsłania je - przed nią rozpościera się widok gór. I słyszy głos, który zapewnia ją, że to dziewczyny ją przebrały i nikt inny jej nie dotykał. Jej strój Catwoman, choć "całkiem uroczy", leży na boku, a w drzwiach wraz ze świtą pojawia się osobiście książę Willem Kapreallian, proponując kotce, by "przywłaszczyła" sobie przepiękną ślubną suknię - w końcu czeka ją własny ślub!!!
Ha, ha, ha! Scenarzyście dopisał humor! Koniec numeru zakończony humorystycznym akcentem w postaci oświadczyn napalonego księcia. Cóż, zważywszy na urodę kotki, wcale mu się nie dziwię, ale sposób w jaki to zrobił... No cóż, w końcu to książę. Mam tylko nadzieję, że scenarzysta dobrze przemyślał taka "wstawkę", by z poważniej historyjki nie zrobić nagle ulicznej humoreski. Trzymam za to kciuki, ponieważ chciałbym po ostatnim numerze napisać, że The Catfile to naprawdę dobra rzecz.
